Aura

Istoty żywe dużo bardziej przyciągają eter niż przedmioty. Wygląda to tak, że idąc przez świat, nieustannie ściągamy do siebie cząstki eteru z otoczenia, które przylatują i odlatują, budując wokół nas bardzo niestabilną chmurę – niczym tłoczące się pszczoły wokół ulu. Odbywa się nieustanna dyfuzja, jednak ilość cząstek pozostaje względnie stała. To jest właśnie nasza aura.

Właściwości aury

• KOMPOZYCJA — w zależności od swojego stanu, nastroju, charakteru czy nawet gwiezdnego znaku będziemy przyciągać bardziej cząsteczki jednego żywiołu, a mniej innego.
• SPEKTRUM — czyli jak układa się eter w aurze, patrząc od góry do dołu - czy np. ten zabarwiony ziemią gromadzi się głównie wokół głowy, a eter ognisty wokół korpusu? Czy dzielą aurę na konkretne części, czy przenikają się swobodnie?
• GĘSTOŚĆ — odpowiada za nią siła, z jaką dana istota przyciąga eter. Człowiek słaby, niemagiczny, będzie miał bardzo rzadką i rozproszoną aurę. Im silniejsza jest nasza wola, skupienie, intencjonalność i świadomość, a także im dłuższa praktyka w czarowaniu i zarządzaniu swoim eterem, tym to przyciąganie będzie silniejsze, a aura gęstsza i bardziej skupiona. Szkoląc się obserwujemy mocny skok gęstości aury, ale im gęstsza, tym coraz trudniej przyłączają się do niej nowe cząsteczki i proces logarytmicznie spowalnia.
• PRĄDY — eter krąży szybciej w miejscach nadaktywnych, a wolniej w chorych, zblokowanych lub uśpionych.

Czytanie aury

Widząc aury możemy zatem spróbować oszacować szereg cech danego człowieka, przykładowo:

• nastrój, dominująca emocja
• stopień zmęczenia
• choroby
• charakter
• relacje z bogami
• gwiazdoznak
• moc magiczną
• specjalizację magiczną
• blokady w ciele (psychiczne i fizyczne)
• i inne.

Ilość czynników wpływających na stan aury jest tak duża (w tym nawet zewnętrzne takie jak środowisko czy astrologia), że jej poprawna interpretacja jest bardzo trudna. Aby uniknąć zaburzeń do celów diagnostycznych mierzy się aury w neutralnym pomieszczeniu, w stanie relaksu, wyciszenia i wypoczęcia, bardzo pomocna jest też rozmowa z pacjentem. Osoba wyspecjalizowana w czytaniu aur to "aurolog". Aurologia jest jednym z przedmiotów na uniwersytecie w Qwaroth.

W praktyce większość magów uważa „wróżenie z aury” za zbyt niepewne, by było warte zachodu. Sens może mieć jedynie szybkie odczytanie podstawowych parametrów: magiczna siła, dominujące żywioły oraz bardziej dobry lub zły charakter. Należy też pamiętać o istnieniu zaklęć maskujących aury.

Praktycznie informacje dla magów

• Im potężniejszy czarodziej, tym większą ma aurę i tym samym posiada „więcej many”. Jeśli nie mamy alternatywnych źródeł mocy w postaci kosturów, kryształów itp., to wtedy czarując wykorzystujemy eter ze swojej aury.
• Jeśli wyczerpiemy naszą moc poniżej parametrów właściwych zwykłemu człowiekowi, możemy nabawić się rozmaitych efektów niedoborowych, takich jak osłabienie, zły nastrój, brak chęci do życia, apatia, depresja, zmęczenie, mgła umysłowa, problemy z koncentracją, odurzenie, zawroty głowy, utrata przytomności lub poczytalności, w skrajnych przypadkach zmiany fizjologiczne, w tym choroby i śmierć.
• Przebywanie w konkretnym otoczeniu może opóźnić lub przyspieszyć regenerację aury. Przykładowo, rozpalone ognisko zabarwi ogniem okoliczny eter i zmęczony mag ognia szybciej uzupełni sobie jego niedobory. Z kolei w sąsiedztwie rzek czy jezior będzie to praktycznie niemożliwe.
• Mag może, a nawet powinien świadomie wykorzystywać stan swojej aury, aby zmaksymalizować efekty swego czarowania. Przykładowo, jeśli nagle wpadnie w ogromny gniew, jego aura przyciągnie sporo eteru ognia. To dobra okazja, by rzucić zaklęcie ognia o potężnej sile, które zamiast wyczerpać domyślne zapasy eteru ognia w jego aurze, częściowo pożywi się energią tej emocji.
• Zdarza się, że magowie próbują „naładować się” na zapas, np. magowie ognia siedzą przy ognisku i pobierają w siebie eter ognia w dużym nadmiarze (względem zasobności swojej aury), a potem nakładają na siebie tarczę uniemożliwiającą naturalną dyfuzję i wyrównanie poziomów eteru, aby mieć go więcej na czas walki (należy jednak wtedy pamiętać, że z taką tarczą nie ma się dostaw świeżego eteru i jeśli będziemy nosić ją zbyt długo, nastąpi proces zwany duszeniem/gniciem aury).
• Wykorzystywanie aury przeciwnika, by dobrać odpowiednią taktykę - przykładowo ktoś, kto ma dużo ognia w aurze, będzie naturalnie przyciągał do siebie zaklęcia ognia, a odpychał zaklęcia wody. Wpędzenie maga powietrza w ciasne przestrzenie znacząco osłabi jego siłę do miotania zaklęć powietrza i regeneracji.

Kto widzi aury?

Wszyscy, którzy widzą eter, czyli Podświat. Mówimy tu o istotach eterycznych takich jak Nieskazitelni czy Chochliki, ale zwykłe istoty fizyczne też mogą się tego nauczyć. Magowie są szkoleni w widzeniu aur (muszą wtedy wejść w specjalny stan postrzegania eteru zwany Drugą Uwagą – widzą wtedy również prostsze iluzje i pułapki magiczne), ale zdarza się, że ktoś z naturalnym darem nauczy się robić to intuicyjnie. Bowiem aury często bardziej się wyczuwa, niż widzi.